Tomas Loveniers

• 

• 

• 

• 

• 

De woonkamer is de plaats van jezelf. Je kan er vrij je gemoedsrust terug vinden en er door het venster je kijk op de wereld bijstellen. Steeds opnieuw en opnieuw werk je de parate kennis bij over de staat en toestand van je microcosmos en daarbuiten. Je gebruikt sociale media, TV, kranten en alles daartussen om luchtige fragmenten te verzamelen met een duidelijk begin en einde maar steeds zonder link of overlap met elkaar. De grote verhalen waarvan verwacht wordt dat je er ook akkoord mee gaat, hoor je al genoeg op je werk. Oh het werk! Je kan je er jezelf in verliezen of je kan het meteen vergeten éénmaal de klok 17u wijst! Al is dat misschien iets te wishful thinking? Je brengt er immers zo veel levenstijd in door dat het al gauw in je hoofd blijft hangen. Hoe langer je werkt, hoe meer ruimte dat het gaat innemen.

Om die ruimte terug te kunnen claimen, heb je nood aan een heuse breekhamer. Wat je nodig hebt is spanning en vertier! En het liefst zo energiezuinig en zo ver mogelijk van die enerverende werkroutines verwijderd. Sensatie en emotie willen we vinden! Want dit zijn toch eigenschappen van je oorspronkelijke bestaan?! Vroeger, jij toen nog heel klein, was alles groot en WOW. Het doodnormale leven als een volwassene was als één opwindend theater. Zo’n spektakel lijkt het enige dat nog de moeite waard is om wakker te blijven na een lange werkdag. Het venster op de wereld biedt een oplossing voor de sleur. Het is als een medicijn tegen de kleine ergernissen. En dat geloof je graag.

Helaas. Spektakels zetten de keuzeloosheid van het werk verder in de eigen vrije tijd. Deze keer word je dan niet ondergedompeld in economische kaders en narartieven maar in triviale feiten en ficties. Kwaliteit is zo ver te zoeken in deze reusachtige stroom van informatie dat je je dan maar gewoon overgeeft aan de hier en nu. Zolang je energie hebt om de aan/uit-knop op de afstandsbeneming te vinden, kan je wel eventjes verder. Steeds opnieuw weer eventjes. Het is als een drug die het geloof in het hier en nu in stukken snijdt. Vermaalt tot moes waar niets meer uit op te maken valt.

En toch gebeurt er soms iets magisch in deze donkere woonkamer. Het kan gebeuren dat los van alle context opeens het licht gaat branden. Een spektakelmaker die een duidelijk voorbeeld kan schetsen hoe die keuzevrijheid ervaart, kan anderen aanzetten om de organisatie van hun eigen leven anders te gaan indelen. Het is als een toverspreuk die hypnotiseert en isnpireert om eens tekiezen voor een bescheiden aanpassingen van de staat der dingen. Het is magie die aanzet tot een bewegen. Maar richting wat precies?

Je hebt eerst nog een hele weg af te leggen om je te kunnen identificeren met een wereld in verandering. Dat begint met het groeien van het vertrouwen om af en toe zelf eens wat anders te gaan doen. Het is dit geplande, ingecalculeerde experimenteren dat je leert verder te kijken dan mogelijke successen en het anticiperen op juiste resultaten. Binnen dit puzzelen en prutsen kom je vaak onvoorziene omstandigheden en verrassingen tegen. Het zijn deze toevalligheden die je perspectief openen; weg van die oude keuzeloosheid. Opeens kom je in situaties terecht waarvan je zelf de richting en uitwerking bepaalt!

Deze ervaringen brengen je in direct contact met een wereld in verandering: Je hebt verandering net zelf ondervonden én een eigen invulling gegeven dat het eigenlijk voorval (min of meer) netjes heeft bijgewerkt. Nu is het een kwestie van blijven oefenen totdat je het gevoel hebt alle veranderingen dat het leven voor jou in petto heeft, zelfstandig kan oplossen. Het is dan dat jouw vertrouwen op het zelfde niveau zit dan jouw kunnen. En dat volgroeide vertrouwen legt de basis om een betere wereld te kunnen bedenken.

Als je voor jezelf hebt bewezen dat wat je zelf doet vaak beter is. Oh wat is dit toch een goede gewoonte! Dan besef je als snel dat een mooiere wereld niet bij jezelf hoeft te stoppen. Waarom hier stoppen als er nog zo veel beter te maken is?! Goed, je kan richting een passie werken die voor het onderhoud van je zelf (en familie?) kan dienen. En om nu echt de wereld te gaan redden is toch ook wel een grote last om te dragen! Maar misschien is het ook wel fijn om gelijkgezinden te gaan zoeken? Mensen waarmee je je kan identificeren en zelfs tijd of energie mee wilt delen! Want alleen is maar alleen. Wie weet met wat voor inspiratie en creativiteit je elkaar kan hypnotiseren? Dat jullie op een luchtige manier, samen, de wereld buiten de eigen grenzen naar binnen kunnen brengen? Dwars door het venster als het even kan. Die keuzeloosheid van vroeger ben je op die manier toch heel gauw vergeten! Op deze manier een nieuw hoofd maken is in deze tijden oprecht revolutionair. Iets waar je gerust fier over mag zijn!

Ik wil weg van een maatschappij waarin iedereen zichzelf opblaast en verwacht dat ik hetzelfde doe. De droom van continue, individueel of op geagreggeerd niveau, mag van mij heel hard uit elkaar spatten. Voor mij hoeft het niet steeds nieuw, verzekerd, groter of duurder te zijn. Geef mij maar een plaats waar ik mezelf kan laten leeglopen wanneer ik dat wil. Ik heb allerminst een externe motivatie, loon, prestige, een nalatenschap of lening nodig om mijn eigen zelfzorg in stand te houden.

Ik beschouw mezelf als materieel volgroeid en heb vanaf nu genoeg aan een passieve welvaart. En deze genoegzaamheid wil ik op mijn manier expressie kunnen geven. Er is niemand die in mijn plaats dit in vraag hoeft te stellen! Als ik het gevoel heb dat ik meer doe met minder middelen dan is dat maar zo. Ik ben liever baas over mijn eigen tijd en gedachten dan dat ik mijn eigen wijsheden en principes aan de kant zou zetten om een droom, een psychologische fixatie, na te jagen. Ik wil hier en nu voelen wat ik niet nodig heb om plaats te kunnen maken in mijn hoofd voor wat ik echt wil!