El Laboristo is een coöperatieve vzw met een echte doe-het-zelf mentaliteit. Jongeren leren een levensstijl kennen die met een mix van nieuwsgierigheid, zelfvertrouwen en een technische ongehoorzaamheid hun vaardigheden en technisch inzicht versterkt en deze in elkaar laat overlopen.
We zijn er van overtuigd dat de persoonlijke ontwikkeling met de juiste attitude eindeloos is. Als maatstaf gebruiken we hiervoor allerlei self-made objects. Dit zijn voorwerpen die deelnemers technisch geassimileerd hebben en ook daadwerkelijk in hun dagelijkse leven gebruiken.Van zodra iemand zichzelf kan omringen met meer zelf-gemaakte dan niet-geassimileerde objecten om zijn of haar levensstandaard te onderhouden, dan beschouwt onze school hen als volgroeid (#selfmadehuman) en klaar om aan de volgende generatie te beginnen.
El Laboristo heeft een eigenzinnig traject uitgestippeld waarin de ijverige handen van de oprichters duidelijk zichtbaar zijn. Het is net deze diversiteit aan ateliers en self-made objects dat onze DIY-werkwijze het beste illustreert. We nodigen andere scholen, sociaalwerkers of knutselende medemens uit om eenzelfde parcours uit te stippelen. Verderop lees je waar we denken dat dit kan eindigen.
De ideale start om een heuse selfmade volwassene te worden begint in het fietsatelier van de school. Sinds 1957* maakt de fiets deel uit van een elementaire mobiliteit in stad, voorstad en het platteland. Als je die zelf kan onderhouden en repareren, ben je zeker dat je steeds je de juiste leeromgeving zal bereiken.
Het hoeft uiteraard niet enkel bij het kunnen bewegen van A naar B te blijven. Een fiets kan ook heruitgevonden worden door er andere toepassingen voor bedenken. Zo leer je dingen maken die op het eerste zicht weinig met deze technologie te maken hebben. Zoals het leren gebruiken van een naaimachine om je (werk-) kledij te herstellen of je leert het scherm van je smartphone vervangen nadat je deze per ongeluk hebt laten vallen bij het maken van instructiefilmpjes etc.
Een oorspronkelijke werkplaats zal door al dat binnenstebuiten keren dus al snel te klein worden. Daarom gaat El Laboristo om de zoveel tijd op zoek naar andere maakbare locaties. We vinden deze vaak in het concept van tijdelijke invulling. We toveren leegstand om tot uitnodigende ateliers voor onszelf en onze buren. Samen werken we dan aan een gezonde leeromgeving binnen de wijk. De inrichting van een eigen werkplek wordt dan ook een self-made object en is dus net zoals de naaimachine en smartphone een afgeleide van dat eerste fietsatelier.
En onze school wilt nog verder gaan. Een fiets kunnen repareren en een casco-gebouw invullen is één ding – maar hoe blijf je al deze vaardigheden op je eentje onderhouden?! We willen dat onze jongeren het geloof in zichzelf ook buiten de veilige omgeving van de school kunnen aanhouden. Daarom beschouwen meer abstracte middelen zoals een persoonlijk inkomen of zelfs levensvreugde ook als een mogelijk self-made object. De samenstelling van een loon of de mechanismen van jouw gelijkmoedigheid kan je net zoals de fiets assimileren en eigen maken!
Wanneer dit allemaal lukt, willen we onze deelnemers zowel technisch als levensbeschouwelijk een laatste duwtje in de rug geven met de realisatie van hun ‘laatste’ self-made object. In haar tiny house fabriek proberen de jongeren van El Laboristo al hun losse vaardigheden te verweven tot één geheel. Het bouwen van zo’n groot project vraagt immers de totale inzet van wat je gedurende ons traject hebt geleerd! Dit kan een hele opgave lijken maar achteraf heb je wel helemaal zelf je eigen woonplek gebouwd! En zo levert al dat doen-leren-zonder-concreet-doel opeens toch een mooi en persoonlijk eindwerk op: een dak boven je hoofd waar je een leven lang fier op mag zijn!